مدتهاست که خنثی بودن مردم برایم مساله مهمی شده است. سالهاست که باور دارم، این سکوت آدم هاست که باعث بروز و تقویت رفتارها و کردارهای بد می شود. در کودکی خیلی سازگار بودم. دختر نمونه ای که کاملا برنامه ریزی شده، درس خواندم، مدارج خوب تحصیلی را طی کردم، ازدواج کردم، بچه دار شدم و کار کردم. خود من هم گناهکار بسیاری سکوت ها هستم، سکوت در برابر والدین، سکوت مقابل همسر، سکوت مقابل رییس و همکار حتی دوست. وقتی دیدم که زور می گویند، چون منافعم ایجاب نمی کرد، چون سخت بود، چون حوصله بحث و گفتگو نداشتم و شاید چون بلد نبودم، سکوت کردم. حتی خودم بارها زور گفتم و در برابرم سکوت کردند و این به بهتر شدنم، به قدرتمندتر شدنم هیچ کمکی نکرد.
مدتی است که می بینم دارم تاوان سکوت هایم را پس می دهم. جامعه دارد تاوان سکوت هایش را پس می دهد. همه ما ایرانیان می دانیم در دو سال اخیر چه اتفاقات ناخوشایند و غیرانسانی برایمان افتاده است. بلاهای خودساخته ای که شاید به این تکرر در هیچ جای دنیا اتفاق نمی افتند. سیل، زلزله و آتش سوزی یکطرف، پلاسکو، سانچی، هواپیمای اوکراینی، حوادث جاده ای و اجتماعی و هزاران هزار نمونه غیر طبیعی طرف دیگر. اتفاق افتاد، دیدیم، چند روزی جوگیر شدیم، پست گذاشتیم و استوری کردیم و فحش دادیم و . . . بعد فراموش کردیم یا مشغول اتفاق دیگری شدیم.
و اتفاق اخیر، کشته شدن رومینای نوجوان به طرزی وحشتناک بوسیله پدرش. اینگونه داستان ها را حتی در فیلم و تخیل هم دنبال نمی کنم چه رسد به واقعیت. اما اینجا پای نسل امروز و نسل فردا در میان است. نسلی است که تلاش می کنم برایش فردایی بهتر، با سلامت جان و روان فراهم کنم. اما می بینم نه تنها در اینجا بلکه در آن سر دنیا، در امریکا هم مردم به سمت رفتارهای بدوی رفته اند. در سال 2020 همچنان دغدغه نژادپرستی دارند در مهد تکنولوژی و ثروت و جهان اولی، رفتارهای جاهلانه سر می زند. اینجاست که با خودم می گویم:« به کجا می رویم ما؟ واقعا می خواهیم چه میراثی برای بچه هایمان به جا بگذاریم.»
شما را نمی دانم، ولی مدتهاست با خودم عهد کرده ام که در مقابل زور ساکت ننشینم. اصلا عهد کرده ام، ساکت نباشم. اگر کسی یا چیزی خوب است، خوبی اش را فریاد می زنم و تشویقش می کنم و اگر چیزی بد است، تذکر می دهم و برای بهتر شدنش تلاش می کنم.
نمی گویم چه کنید یا نکنید؟ اما شمارا به هرکه و هرچه که ایمان دارید، به خاطر آینده بچه هایتان سکوت نکنید. خنثی نباشید. فقط خودتان را نبینید. همه اجزای این کره خاکی با همه موجوداتش به هم متصل است. این را کرونا به همه ما نشان داد. بیایید در برابرظلم، در برابر بی کیفیتی، در برابر وعده های نابجا، دربرابر کم کاری، بایستیم. محترمانه، بالغانه گفتگو کنیم. نترسیم. وقتی مدرسه ای وعده می دهد و عمل نمی کند، مطالبه کنیم. وقتی راننده تاکسی کرایه زور می خواهد، اعتراض کنیم. وقتی حقی از کسی پایمال می شود، حامی باشیم. ما همه قدرتمند هستیم. فقط کافیست به قدرتهایمان باور داشته باشیم و در جای درست از آن استفاده کنیم.
وقتی منافع جمع تامین شود، همه ما منتفع خواهیم شد. وقتی جامعه سالم و ثروتمند شود، همه ما آرامش خواهیم داشت. بودن چند عدد آدم موفق یا پولدار به چه دردی می خورد وقتی بیشتر جامعه فقیر و تحت فشار است.
فکر کنیم، رشد کنیم، مناظره و بحث کنیم با منطق و دلیل. باور کنید با روند فعلی، خانواده مان، محله مان، شهرمان، کشورمان و حتی جهانمان جای بهتری نخواهد شد.
خنثی نباشیم، سکوت نکنیم.
